Αφιέρωμα: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και ντοκιμαντέρ σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για μια από τις πιο μαύρες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας, η οποία έδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο άνθρωπος είναι ικανός κυριολεκτικά για τα πάντα. Οι απώλειες, οι βιαιοπραγίες, η εξαθλίωση ανθρώπων, ο διαχωρισμός ανθρώπων με βάση την καταγωγή, τα πιστεύω ή τις προτιμήσεις τους και η χρήση αυτών ως λόγο εξόντωσης ή περιορισμού της ελευθερίας τους ήταν τα σημαντικότερα, αλλά σε καμία περίπτωση τα μόνα, που συνέβησαν κατα τη διάρκεια αυτού του αιματηρού πολέμου. Πέρα από τη δράση που αναμφισβήτητα υπάρχει σε τέτοιου είδους ταινίες, είναι αρκετές οι περιπτώσεις που καταφέρνουν να μας δώσουν μια πολύ καλή ιδέα (γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απεικονιστεί η ακριβής εικόνα και να αποδοθούν τα συναισθήματατα των ανθρώπων) του τι συνέβη κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου. Χωρίς άλλη καθυστέρηση λοιπόν, ας περάσουμε στη λίστα.

The Great Dictator (1940) (poster - trailer - wiki) Η εκπληκτική σάτιρα της ναζιστικής Γερμανίας με τον μοναδικό Charlie Chaplin ως δικτάτορα

Sahara (1943) (poster - trailer - wiki) Η προσπάθεια του λοχία Joe Gunn (Humphrey Bogart) και των στρατιωτών του να ενωθούν με την μονάδα τους μετά την πτώση του Tobruk, διασχίζοντας την έρημο της Λιβύης.

Objective, Burma! (1945) (poster - trailer - wiki) Η επιχείρηση Αμερικάνων αλεξιπτωτιστών, προκειμένου να καταλάβουν την περιοχή Burma της νοτιοανατολικής Ασίας.

Battleground (1949) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία μιας διμοιρίας της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας των Αμερικάνων, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βαστώνης από τους Γερμανούς το Δεκέμβριο του 1944.

The Desert Fox: The Story of Rommel (1951) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία του Γερμανού στρατηγού  Erwin Rommel από τη 2η μάχη του El Alamein το φθινόπωρο του 1942 μέχρι τη συνομωσία της 20ης Ιουλίου 1944 (απόπειρα δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ από Γερμανούς αξιωματούχους).

From Here To Eternity (1953) (poster - trailer - wiki) Η καθημερινότητα των στρατιωτών στη βάση του Pearl Harbor μέχρι και την επίθεση των Ιαπώνων στις 7 Δεκεμβρίου 1941.

Stalag 17 (1953) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία μιας ομάδας Αμερικανών αλεξιπτωτιστών, που κρατούνται αιχμάλωτοι σε Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι οποίοι έχουν λόγο να πιστεύουν ότι κάποιος δικός τους είναι προδότης.

The Bridge on the River Kwai (1957) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία Βρετανών αιχμαλώτων πολέμου, οι οποίοι αναγκάζονται από τους Ιάπωνες να βοηθήσουν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής που συνδέει την Ταιλάνδη με την Burma.

The Diary of Anne Frank (1959) (poster - trailer - wiki) Βασισμένη στο βιβλίο The Diary of a Young Girl,  η ταινία παρουσιάζει πώς η Anne Frank και η οικογένεια της βίωσαν τη Γερμανική κατοχή και καταδίωξη των Εβραίων στο Άμστερνταμ.

Judgment at Nuremberg (1961) (poster - trailer - wiki) Η ταινία βασίζεται στις δίκες που ακολούθησαν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο συγκεκριμένα, εξιστορεί τη δίκη 4 Γερμανών δικαστών, οι οποίοι με τις αποφάσεις τους στήριξαν και διευκόλυναν την εφαρμογή των απάνθρωπων πολιτικών των Ναζί.

The Guns of Navarone (1961) (poster - trailer - wiki) Τα γεγονότα της ταινία διαδραματίζονται στο Αιγαίο πέλαγος. 2000 Βρετανοί στρατιώτες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Κέρο και μια ομάδα 6 Άγγλων και Ελλήνων στρατιωτών αναλαμβάνουν να καταστρέψουν ένα Γερμανικό οχυρό, προκειμένου να κάνουν εφικτή τη διάσωσή τους.

Combat! (TV Series 1962–1967) (poster - trailer - wiki) Μια από τις καλύτερες πολεμικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης, η σειρά Combat! ακολουθεί μια ομάδα Αμερικανών στρατιωτών καθώς μάχονται στην Ευρώπη.

Hell Is For Heroes (1962) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία μιας ομάδας Αμερικανών στρατιωτών, οι οποίοι προσπαθούν να κρατήσουν μόνοι τους την άμυνα κατά μήκος της γραμμής Siegfried για 48 ώρες, μέχρι να έρθουν ενισχύσεις.

The Longest Day (1962) (poster - trailer - wiki) Προσωπικά, πιστεύω ότι η ταινία αυτή απεικονίζει καλύτερα από κάθε άλλη που έχω δει την απόβαση στη Νορμανδία. Πιο συγκεκριμένα, μας παρουσιάζει τα γεγονότα εκείνης της ημέρας (6 Ιουλίου 1944) τόσο από την πλευρά των Συμμάχων, όσο και από την πλευρά των Γερμανών.

The Great Escape (1963) (poster - trailer - wiki) Η προσπάθεια μιας ομάδας στρατιώτων των Συμμαχικών Δυνάμεων να αποδράσουν από ένα Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου κρατούνται αιχμάλωτοι.

Battle of the Bulge (1965) (poster - trailer - wiki) Η διήγηση των γεγονότων της ομώνυμης μάχης, η οποία ξεκίνησε στις 16 Δεκεμβρίου του 1944 και ολοκληρώθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1945.

The Dirty Dozen (1967) (poster - trailer - wiki) Ο Ταγματάρχης Reisman αναλαμβάνει να οδηγήσει μια 12μελη ομάδα αποτελούμενη από φυλακισμένους εγκληματίες σε μια αποστολή αυτοκτονίας σε ένα κάστρο γεμάτο Γερμανούς αξιωματούχους.

The Night Of The Generals (1967) (poster - trailer - wiki) Τα γεγονότα και οι συνεννοήσεις Γερμανών αξιωματούχων, που οδήγησαν στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου του 1944.

Where Eagles Dare (1968) (poster - trailer - wiki - περισσότερα) Η ταινία εξιστορεί την επιχείρηση μιας ομάδας στρατιωτών των Συμμαχικών Δυνάμεων, η οποία έχει ως στόχο την απελευθέρωση ενός Αμερικανού στρατηγού που κρατείται αιχμάλωτος σε ένα κάστρο στις Άλπεις.

L' Armée Des Ombres (1969) (poster - trailer - wiki) Μια ταινία, η οποία πραγματικά ξεχωρίζει από τις άλλες της λίστας. Διηγείται τη δράση και την καθημερινότητα μιας μικρής ομάδας μελών της Γαλλικής αντίστασης, όντας εξαιρετικά ρεαλιστική.

Kelly's Heroes (1970) (poster - trailer - wiki) Η κωμική ιστορία μιας ομάδας στρατιωτών, οι οποίοι προσπαθούν να κλέψουν ένα φορτίο ράβδων χρυσού, το οποίο βρίσκεται στην κατοχη των Γερμανών.

Patton (1970) (poster - trailer - wiki) Η ταινία εξιστορεί τη δράση του Στρατηγού Patton, μιας από τις γνωστότερες και εκκεντρικότερες προσωπικότητες στη διοίκηση των Συμμαχικών Δυνάμεων, από τις συγκρούσεις στη Βόρεια Αφρική μέχρι την εισβολή στη Γερμανία και την πτώση του Τρίτου Ράιχ.

The World at War (TV Series 1973) (poster - Episode 7 - wiki) Από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το ντοκιμαντέρ αυτό εξιστορεί λεπτομερέστατα στα 26 του επεισόδια τα γεγονότα του πολέμου, ξεκινώντας από τις απαρχές του Ναζισμού στη Γερμανία και φθάνοντας έως την αρχή του Ψυχρού Πολέμου.

A Bridge Too Far (1977) (poster - trailer - wiki) Η ταινία εξιστορεί τα γεγονότα και την αποτυχία της επιχείρησης Market Garden των Συμμαχικών Δυνάμεων, που ακολούθησε την απόβαση στη Νορμανδία.

Das Boot (1981) (poster - trailer - wiki) Εξαιρετική Γερμανική ταινία, η οποία μας παρουσιάζει την ιστορία ενός πληρώματος ενός Γερμανικού υποβρυχίου, σκιαγραφώντας τους χαρακτήρες και τα συναισθήματα τους με υπέροχο τρόπο.

Schindler's List (1993) (poster - trailer - wiki) Μια από τις καλύτερες και πιο ανθρώπινες ταινίες με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία παρουσιάζει την πραγματική ιστορία του Γερμανού επιχερηματία Oscar Schindler, ο οποίος έσωσε τις ζωές χιλίων και παραπάνω Πολωνοεβραίων κατά τη δίωξη τους από τους Ναζί.

Stalingrad (1993) (poster - trailer - wiki) Η εξιστόρηση της μάχης του Stalingrad από την πλευρά ενός Γερμανού αξιωματούχου και των στρατιωτών του.

La vita è bella (1997) (poster - trailer - wiki - περισσότερα) Μια από τις λίγες ταινίες που με έχουν συγκινήσει τόσο πολύ. Η ιστορία του Εβραϊκής καταγωγής Guido, ο οποίος παντρεύεται και αποκτά παιδί στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν θα μεταφερθεί αιχμάλωτος με την οικογένεια του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, θα κάνει τα πάντα, προκειμένου ο μικρός του γιος να μην καταλάβει τη φρίκη του πολέμου.

The Nazis: A Warning from History (TV mini-series 1997) (poster - Episode 3 - wiki) Ένα ακόμη εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, το οποίο ακολουθεί την ιστορία του Χίτλερ και των Ναζί από την άνοδο τους στην εξουσία, το αποκορύφωμα της δύναμής τους, την παρακμή και την πτώση τους, καθώς και τις επιπτώσεις των πράξεών τους.

Saving Private Ryan (1998) (poster - trailer - wiki) Η ιστορία μιας ομάδας Αμερικανών στρατιωτών μετά την απόβαση στη Νορμανδία, προκειμένου να διασώσουν έναν δικό τους, ο οποίο βρίσκεται πίσω από τις γραμμές του εχθρού. 

The Thin Red Line (1998) (poster - trailer - wiki) Η φανταστική ιστορία μιας ομάδας Αμερικανών στρατιωτών κατα τη διάρκεια της μάχης του Mount Austen, στο νησί Guadalcanal.

War of the Century (TV 1999) (poster - wiki) Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που εξετάζει την εισβολή και τις μάχες στη Σοβιετική Ένωση, τόσο από την πλευρά του Χίτλερ, όσο και από την πλευρά του Στάλιν.

Band of Brothers (2001) (poster - trailer - wiki) Μια από τις καλύτερες σειρές, με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (την έχω δει ήδη 3 φορές). Η ιστορία των στρατιωτών του 5ου Λόχου του 2ου Τάγματος του 506ου Συντάγματος της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας, από την εκπαίδευση τους μέχρι και τη λήξη του πολέμου, με κεντρικό πρόσωπο τον Tαγματάρχη Winters.

Enemy At The Gates (2001) (poster - trailer - wiki) Ίσως η μοναδική ταινία που δεν βρίσκω τον Jude Law τόσο ενοχλητικό. Η ταινία μας διηγείται την ιστορία του θρυλικού Σοβιετικού ελεύθερου σκοπευτή Vasily Zaytsev κατά τη διάρκεια της μάχης του Stalingrad.

Amen. (2002) (poster - trailer - wiki) Σκηνοθετημένη από τον δικό μας Κώστα Γαβρά, η ταινία ακολουθεί την κοινή προσπάθεια ενός Γερμανού αξιωματούχου και ενός νεαρού ιερέα να συναντηθούν με τον Πάπα και να τον ενημερώσουν για τις κτηνωδίες σε βάρος των Εβραίων.

The Pianist (2002) (poster - trailer - wiki) Βασισμένη στην ομώνυμη αυτοβιογραφία, η ταινία διηγείται την εισβολή στη Βαρσοβία και τα γεγονότα που ακολούθησαν, όπως τα είδε και τα κατέγραψε ο Πολωνοεβραίος πιανίστας Władysław Szpilman.

Der Untergang (2004) (poster - trailer - wiki) Μια εξαιρετική Γερμανική ταινία, η οποία διηγείται τις τελευταίες μέρες του Αδόλφου Χίτλερ στο καταφύγιό του στο Βερολίνο, πριν την αυτοκτονία του. Παρότι παρουσιάζει σε γενικές γραμμές έναν πιο ανθρώπινο Χίτλερ, σε καμία περίπτωση δεν αποτυγχάνει να απεικονίσει την παραφροσύνη και τις αυταπάτες που έτρεφε αυτός ο άνθρωπος.

Auschwitz: The Nazis and the 'Final Solution' (TV Series 2005) (poster - Episode 2 - wiki) Ένα ακόμη εξαιρετικό ντοκιμαντέρ σε 6 επεισόδια, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία ενός από τα πιο γνωστά και τρομακτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών, του Auschwitz, μέσα από διηγήσεις κρατουμένων και φυλάκων.

Letters from Iwo Jima (2006) (poster - trailer - wiki) & Flags of Our Fathers (2006) (poster - trailer - wiki) Οι δύο ταινίες είναι σκηνοθετημένες από τον Clint Eastwood και αποτελούν κατά κάποιο τρόπο συμπλήρωμα η μία της άλλης. Διηγούνται την μάχη στο νησί Iwo Jima η πρώτη από την πλευρά των Ιαπώνων και η δεύτερη από την πλευρά των Αμερικανών.

The Boy in the Striped Pyjamas (2008) (poster - trailer - wiki) Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο, η ταινία εξιστορεί τη φρίκη ενός Γερμανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης μέσα από τα μάτια δύο 8χρονων παιδιών: ενός παιδιού ενός εκ των αξιωματούχων του στρατοπέδου και ενός μικρού Εβραιόπουλου.

Valkyrie (2008) (poster - trailer - wiki) Η ταινία εξιστορεί το χρονικό της απόπειρας δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου 1944 και το σχεδιασμό των συμμετέχοντων σε αυτό Γερμανών αξιωματούχων να εφαρμόσουν το σχέδιο Valkyrie σε περίπτωση επιτυχίας της απόπειρας, ώστε να αναλάβουν την κυβέρνηση της χώρας.

Inglourious Basterds (2009) (poster - trailer - wiki) Η ταινία εξιστορεί την προσπάθεια μιας ομάδας στρατιωτών των Συμμαχικών Δυνάμεων να σπείρουν τον τρόμο στους Γερμανούς και να φέρουν σε πέρας το σχέδιο δολοφονίας της πολιτικής τους ηγεσίας.

The Pacific (2010) (poster - trailer - wiki) Μια ακόμη εξαιρετική σειρά από τους παραγωγούς της σειράς Band of Brothers. Η σειρά αυτή εξιστορεί την ιστορία 3 στρατιωτών της 1ης Μεραρχίας Πεζοναυτών, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά των Ιαπώνων στην περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού.

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η λίστα μου. Σίγουρα έχω παραλείψει ταινίες, αλλά επέλεξα να βάλω όσες έχω δει και για ευκολία στο γράψιμο και για να μη βγει πολέ μεγάλο το κείμενο. Αν έχετε να συμπληρώσετε κάποια, μπορείτε να μου την προτείνετε με σχόλιο ή mail, περιλαμβάνοντας μια μικρή περιγραφή το πολύ 5 γραμμών.

Αφιέρωμα: Orson Welles

Την εβδομάδα που πέρασε, συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από τον θάνατο μιας από τις πιο ταλαντούχες και εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία της μεγάλης οθόνης, του Orson Welles. Γνωστός για την έντονη προσωπικότητά του και τη χαρακτηριστική φωνή του, ο Orson Welles υπήρξε ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός σε κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο, βάζοντας την προσωπική του υπογραφή σε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του κινηματογράφου, με κορυφαία την ταινία Citizen Kane (1941). Ας ξεκινήσουμε την αναδρομή μας στη ζωή αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη, ενός από τους πιο πλήρεις του 20ου αιώνα.

Ο George Orson Welles, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1915. Παρά τον πλούτο τον γονιών του, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Το 1919 οι γονείς του χώρισαν και ο Welles μετακόμισε με τη μητέρα του στο Chicago. Η μητέρα του ήταν μουσικός και η μουσική αποτέλεσε την πρώτη επιρροή του Welles. Όταν όμως εκείνη πέθανε, ο Welles στάματησε να ασχολείται με τη μουσική. Ο Dudley Craft Watson τον πήρε στο σπίτι του και ανέλαβε να τον μεγαλώσει. Φοίτησε στο Todd School for Boys, όπου ήρθε σε πρώτη επαφή με το θέατρο χάρη σε ένα καθηγητή του. Εκεί έκανε τις πρώτες του δοκιμές ως ηθοποιός και παραγωγός σε θεατρικές παραστάσεις. Μετά την αποφοίτησή του σε ηλικία 15 ετών, έλαβε υποτροφία στο Harvard. Ωστόσο, δεν πήγε να φοιτήσει, καθώς την ίδια εποχή πέθανε ο πατέρας του και επέλεξε να ταξιδέψει στην Ευρώπη.

Αφότου εμφανίστηκε σε μερικές παραστάσεις στο Δουβλίνο και ήρθε σε επαφή με τα έργα του Shakespeare, επέστρεψε στην Αμερική και χάρη στον Thornton Wilder, ξεκίνησε να δουλεύει σε θέατρα της Νέας Υόρκης. Την εποχή εκείνη, γνώρισε τον επί σειρά ετών φίλο και συνεργάτη του Joseph Cotten. Οι ερμηνείες του τον έκαναν πολύ σύντομα γνωστό και οι κριτικοί τον χαρακτήριζαν ως έναν εξαιρετικά ταλαντούχο νέο με λαμπρό μέλλον. Το 1937, ίδρυσε την θεατρική εταιρεία Mercury Theatre μαζί με τον παραγωγό John Houseman. Παράλληλα με τη δουλειά του στο θέατρο, ο Welles δούλευε ως ηθοποιός σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Η ραδιοφωνική απόδοση του μυθιστορήματος The War of the Worlds του H.G. Wells το 1938 έκανε τον Welles γνωστό σε όλη την Αμερική. Έτσι, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '40 ο Welles είχε ήδη αποκτήσει φήμη και όνομα σε θέατρο και ραδιόφωνο. Ήταν ο καιρός να κάνει το άλμα στη μεγάλη οθόνη. Η εταιρεία RKO Pictures του προσέφερε συμβόλαιο, με το πιο σημαντικό στοιχείο σε αυτό να είναι ότι έδινε στον Welles πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο στις παραγωγές του, πράγμα πρωτοφάνες για σκηνοθέτη εκείνη την εποχή, πόσο μάλλον για πρωτάρη σκηνοθέτη. 

Ο Welles άρχιζε να πειραματίζεται με διάφορες ιδέες, προκειμένου να καταλήξει στην πρώτη του ταινία. Μετά από δύο ιδέες, οι οποίες απορρίφθηκαν από την εταιρεία, παρουσίασε μια τρίτη ιδέα. Οι υπεύθυνοι της RKO δυσκολεύονταν να αποφασίσουν για το αν θα δώσουν το πράσινο φως. O Welles ζήτησε εξοπλισμό και λίγους βοηθούς, προκειμένου να κάνει δοκιμές όπως είπε. Στην πραγματικότητα όμως, γύρισε σκηνές από την ταινία που είχε ετοιμάσει, μέχρι οι υπεύθυνοι να διαπιστώσουν τι έκανε και να δώσουν τελικά το πράσινο φως, για την ταινία που εν αγνοία τους είχαν ήδη χρηματοδοτήσει. Επρόκειτο για την ταινία Citizen Kane (1941), το σενάριο της οποίας βασίστηκε στην ζωή του μεγιστάνα του έγγραφου τύπου της εποχής William Randolph Hearst. Ο Welles έγραψε το σενάριο μαζί με τον Herman J. Mankievicz, έκανε την παραγωγή και τη σκηνοθεσία και πρωταγωνίστησε στον πιο γνωστό του και καλύτερο ρόλο του, σε μια ταινία που θεωρείται από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ελευθερία του Welles και το όραμά του για την ταινία δεν την έκανε επιτυχημένη εμπορικά, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί σύντομα και να μην επανακυκλοφορήσει μέχρι το 1956, λαμβάνοντας την αναγνώριση που της άξιζε. Χωρίς αυτή η εξέλιξη να τον επηρεάσει, ο Welles ασχολήθηκε με την επόμενη ταινία του με τίτλο The Magnificent Ambersons, η οποία κυκλοφόρησε το 1942. Ο Welles σκηνοθέτησε την ταινία και ήταν ο αφηγητής. Η καθύστερηση ολοκλήρωσης της ταινίας σε συνδυασμό με τα μέτρια εισπρακτικά αποτελέσματα της ταινίας Citizen Kane, έγινε η αφορμή για επαναδιαπραγμάτευση του συμβολαίου του, με αποτέλεσμα ο τελικός λόγος για την έκδοση κάθε ταινίας που θα κυκλοφορεί από εκείνο το σημείο και μετά να αφαιρείται από τον Welles.  Παράλληλα με την ταινία αυτή, δούλευε και την ταινία Journey Into Fear (1943), το σενάριο της οποίας έγραψε με τον Joseph Cotten. Μετά την ολοκλήρωση των ταινιών αυτών, η διοίκηση της εταιρείας είχε αλλάξει. Ο Welles ξεκίνησε τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ All It's True για τη Νότια Αμερική, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω έλλειψης χρηματοδότησης και παραγωγής και οδήγησε στη λύση της συνεργασίας του Welles με την RKO Pictures.

Με την επιστροφή του από τη Νότια Αμερική, δεν μπορούσε να βρει δουλειά ως σκηνοθέτης. Ωστόσο, ως ηθοποιός πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου Jane Eyre της Charlotte Bronte. Με τη λήξη του πολέμου, ο Welles σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην επόμενη ταινία του με τίτλο The Stranger (1946), με συμπρωταγωνιστή τον Edward G. Robinson. Ακολούθησε η σκηνοθεσία της παράστασης Around the World in Eighty Days, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Jules Verne. Προκειμένου να καταφέρει να ανεβάσει την παράσταση, ο Welles ζήτησε τη στήριξη της Columbia Pictures, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα γράψει,θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία για την εταιρεία χωρίς επιπλέον επιβάρυνση. Η αρχική σκέψη ήταν να μετατρέψουν το σενάριο της παράστασης σε σενάριο για ταινία. Τελικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη και το αποτέλεσμα της δουλειάς του Welles για την Columbia ήταν η ταινία The Lady from Shanghai (1947), με συμπρωταγωνίστρια την Rita Hayworth. Ο Welles δεν είχε την τελική απόφαση για την έκδοση της ταινίας, με αποτέλεσμα να υποστεί μεγάλη επεξεργασία. Η ταινία θεωρείται ένα από τα καλύτερα film-noir που έχουν γυριστεί, με τη σκηνή με τους καθρέφτες στο τέλος της ταινίας να γίνεται σήμα κατατεθέν για το είδος. Στο τέλος της πρώτης του αμερικανικής περιόδου, ο Welles σκηνοθέτησε την ταινία Macbeth (1948), η οποία έτυχε μέτριας αποδοχής από κριτικούς και κοινό. Μετά από αυτό, ο Welles μετακόμισε στην Ευρώπη, λέγοντας ότι προτιμούσε την "ελευθερία", εννοώντας την ελευθερία να δουλέψει με το δικό του υλικό όπως θέλει.

Έχοντας αποκτήσει φήμη και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δε δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά. Πρωταγωνίστησε ως Cagliostro στην ταινία Black Magic το 1949. Τη ίδια χρονιά, θα πρωταγωνιστήσει  ως Harry Lime, με τον φίλο του Joseph Cotten στο πλευρό του, στην εξαιρετική ταινία The Third Man, ένα ακόμη εξαιρετικό film-noir, με σενάριο από τον Graham Greene και σκηνοθεσία από τον Carol Reed. Ο Welles συνέχισε να δουλεύει ως ηθοποιός και σε θεατρικές παραστάσεις, μαζεύοντας λεφτά, προκειμένου να χρηματοδοτήσει από την τσέπη του το επόμενο σκηνοθετικό του εγχείρημα. Η δουλειά αυτή ολοκληρώθηκε 3 χρόνια αργότερα, το 1952, με την κυκλοφορία της ταινίας The Tragedy of Othello: The Moor of Venice, η οποία αποτελεί μεταφορά του έργου Othello του Shakespeare. Μετά την ταινία αυτή, συνέχισε να δουλεύει σε θέατρο, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η τελευταία του ταινία για αυτό το κομμάτι της καριέρας του στην Ευρώπη, την οποία σκηνοθέτησε και στην οποία πρωταγωνίστησε, ήταν η ταινία Mr. Arkadin (1955). 

Επιστρέφοντας στην Αμερική, ο Welles δούλεψε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Ο παλιός του φίλος John Huston του έδωσε το ρόλο του Father Mapple στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Herman Melville Moby-Dick το 1956. Την ίδια εποχή, ο Welles άρχισε να ταλαιπωρείται από προβλήματα στο βάρος του, τα οποία οδήγησαν σε επιδείνωση της υγείας του. Παρά τα προβλήματα αυτά, το 1958 κυκλοφόρησε η επόμενη σκηνοθετική του δουλειά, στην οποία πρωταγωνιστούσε μαζί με τον Charlton Heston. H ταινία ονομαζόταν Touch of Evil και αποτελούσε ένα ακόμη εξαιρετικό film-noir, το οποίο κατά πολλούς κλείνει την περίοδο του αρχικού είδους (δεν έπαψαν να υφιστάνται τέτοιες ταινίες, απλώς το είδος άλλαξε σε σχέση με το αρχικό), η οποία είχε αρχίσει από τα τέλη της δεκαετίας του '30. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας αυτής και αφού δούλεψε σε κάποιες ταινίες ακόμη, επέστρεψε στην Ευρώπη. Με την επιστροφή του, ξεκίνησε τα γυρίσματα της ταινίας Don Quijote, ταινία την οποία σταμάταγε και συνέχιζε να γυρίζει, χωρίς να την ολοκληρώσει ποτέ (το 1992 κυκλοφόρησε μια έκδοση από σύνθεση σκηνών που είχαν γυριστεί).Ακολούθησαν δύο ταινίες, τις οποίες ο ίδιος ο Welles θεωρούσε τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς του. Πρόκειται για τις ταινίες Le procès (The Trial) (1962), βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Franz Kafka και Chimes at Midnight (1965), βασισμένο στο θεατρικό έργο Five Kings που είχε γράψει ο Welles, το οποίο αποτελούταν από 5 έργα του Shakespeare σε ένα.

Μετά την κυκλοφορία των παραπάνω ταινιών και την δουλειά του σε κάποιες ακόμη ταινίες, σε ραδιοφωνικές εκπομπές και θεατρικές παραστάσεις, επέστρεψε για τελευταία φορά στην Αμερική. Σαν ηθοποιός συμμετείχε στις ταινίες Catch-22 (1970), Waterloo (1970), Treasure Island (1972), καθώς και άλλες δουλειές σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Το 1973, ολοκλήρωσε το πολύ καλό ντοκιμαντέρ F for Fake (1973) (poster - trailer - wiki - δείτε το ντοκιμαντέρ), το οποίο έγραψε, σκηνοθέτησε και παρουσίασε ο ίδιος. Παράλληλα με όλα αυτά, η υγεία του επιβαρυνόταν ακόμη περισσότερο. Ο χρόνος του ως ηθοποιός μειώθηκε (συμμετείχε σε ταινίες και ντοκιμαντέρ ως αφηγητής) και αφιερώθηκε περισσότερο στη σκηνοθεσία και την παραγωγή. Στις 10 Οκτωβρίου 1985, έδωσε την τελευταία του συνέντευξη στο The Merv Griffin Show. Πέθανε δύο ώρες αργότερα από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Hollywood. Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε 3 φορές: από το 1934 έως το 1940 με την Virginia Nicholson, από το 1943 έως το 1948 με την Rita Hayworth και από το 1955 μέχρι το θάνατο του με την Paola Mori, με την οποία ήταν χρόνια αποξενωμένος χωρίς να πάρουν διαζύγιο. Απέκτησε μια κόρη από κάθε γάμο και ένα αγόρι από μια σχέση του.

Πριν περάσουμε στις ταινίες του, αξίζει να πούμε λίγα πράγματα για τις τεχνικές και τα στοιχεία των ταινιών του. Πρόκειται γiα έναν άνθρωπο , ο οποίος εισήγαγε πολλές καινοτομίες στον τρόπο με τον οποίο γυρίζονταν μέχρι τότε οι ταινίες. Ένα αρκετά σύνηθες στοιχείο των ταινιών του ήταν η διήγηση των ιστοριών του σε μη χρονολογική σειρά. Οι περισσότερες ταινίες του έχουν καταπληκτική φωτογραφία, κάτι το οποίο οφείλεται στο συνεχή πειραματισμό του με τον φωτισμό. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του πειραματισμού μπορεί να γίνει αντιληπτό στις ασπρόμαυρες ταινίες του με χρήση μια τεχνικής με το όνομα chiaroscuro, η οποία εστιάζει στις έντονες αντιθέσεις μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών σημείων. Θεωρούσε το άσπρο και το μαύρο τον καλύτερο φίλο του ηθοποιού, καθώς έτσι η προσοχή του θεατή ήταν στα συναισθήματα και τις εκφράσεις του ηθοποιού και όχι στην εμφάνιση και την ενδυμασία του. Έχοντας μεγάλη εμπειρία στο ραδιόφωνο, δανείστηκε τεχνικές ήχου για τις ταινίες του από εκεί. Τέλος, όσον αφορά τη σκηνοθεσία του, αυτή περιείχε μοναδικές λήψεις από διαφορετικές γωνίες, βαθιά εστίαση (τεχνική η οποία οφείλεται στον ίδιο και τον συνεργάτη του Gregg Toland) και παρατεταμένες λήψεις.

Ταινίες

Για αυτή τη φορά και μόνο, θα δανειστώ τις περιλήψεις των ταινιών από το IMDb.

Ως ηθοποιός: (Δείτε εδώ όλες τις ταινίες στις οποίες συμμετείχε ως ηθοποιός)

Citizen Kane (1941) (poster - trailer - wiki) A group of reporters who are trying to decipher the last word ever spoke by Charles Foster Kane, the millionaire newspaper tycoon: "Rosebud." The film begins with a news reel detailing Kane's life for the masses, and then from there, we are shown flashbacks from Kane's life. As the reporters investigate further, the viewers see a display of a fascinating man's rise to fame, and how he eventually fell off the "top of the world."

The Magnificent Ambersons (1942) (poster - trailer - wiki) The young, handsome, but somewhat wild Eugene Morgan wants to marry Isabel Amberson, daughter of a rich upper-class family, but she instead marries dull and steady Wilbur Minafer. Their only child, George, grows up a spoiled brat. Years later, Eugene comes back, now a mature widower and a successful automobile maker. After Wilbur dies, Eugene again asks Isabel to marry him, and she is receptive. But George resents the attentions paid to his mother, and he and his whacko aunt Fanny manage to sabotage the romance. A series of disasters befall the Ambersons and George, and he gets his come-uppance in the end.

Jane Eyre (1943) (poster - trailer - wiki) Small, plain and poor, Jane Eyre comes to Thornfield Hall as governess to the young ward of Edward Rochester. Denied love all her life, Jane can't help but be attracted to the intelligent, vibrant, energetic Mr. Rochester, a man twice her age. But just when Mr. Rochester seems to be returning the attention, he invites the beautiful and wealthy Blanche Ingram and her party to stay at his estate. Meanwhile, the secret of Thornfield Hall could ruin all their chances for happiness

The Stranger (1946) (poster - trailer - wiki- δείτε την ταινία) Wilson of the War Crimes Commission is seeking Franz Kindler, mastermind of the Holocaust, who has effectively erased his identity. Wilson releases Kindler's former comrade Meinike and follows him to Harper, Connecticut, where he is killed before he can identify Kindler. Now Wilson's only clue is Kindler's fascination with antique clocks; but though Kindler seems secure in his new identity, he feels his past closing in.

The Lady from Shanghai (1947) (poster - trailer - wiki) Michael O'Hara, against his better judgement, hires on as a crew member of Arthur Bannister's yacht, sailing to San Francisco. They pick up Grisby, Bannister's law partner, en route. Bannister has a wife, Rosalie, who seems to like Michael much better than she likes her husband. After they dock in Sausalito, Michael goes along with Grisby's weird plan to fake his (Grisby's) murder so he can disappear untailed. He wants the $5000 Grisby has offered, so he can run off with Rosalie. But Grisby turns up actually murdered, and Michael gets blamed for it. Somebody set him up, but it is not clear who or how. Bannister (the actual murderer?) defends Michael in court.

Macbeth (1948) (poster - trailer - wiki) In fog-dripping, barren and sometimes macabre settings, 11th-century Scottish nobleman Macbeth is led by an evil prophecy and his ruthless yet desirable wife to the treasonous act that makes him king. But he does not enjoy his newfound, dearly-won kingship... Restructured, but all the dialogue is Shakespeare's.

The Third Man (1949) (poster - trailer - wiki - περισσότερα) An out of work pulp fiction novelist, Holly Martins, arrives in a post war Vienna divided into sectors by the victorious allies, and where a shortage of supplies has lead to a flourishing black market. He arrives at the invitation of an ex-school friend, Harry Lime, who has offered him a job, only to discover that Lime has recently died in a peculiar traffic accident. From talking to Lime's friends and associates Martins soon notices that some of the stories are inconsistent, and determines to discover what really happened to Harry Lime.

The Tragedy of Othello: The Moor of Venice (1952) (poster - trailer - wiki) Desdemona, daughter of a Venetian aristocrat, elopes with Moorish military hero Othello, to the great resentment of Othello's envious underling Iago. Alas, Iago knows Othello's weakness, and with chilling malice works on him with but too good effect...

Mr. Arkadin (1955) (poster - trailer - wiki) Guy Van Stratten, American smuggler, leaves an Italian prison term with one asset, a dying man's words about wealthy, mysterious Gregory Arkadin. Guy finds it most pleasant to investigate Arkadin though his lovely daughter Raina, her father's idol. To get rid of Guy, Arkadin claims amnesia about his own life prior to 1927, sending Guy off to investigate Arkadin's unknown past. Guy's quest spans many countries and eccentric characters who contribute clues. But the real purpose of Guy's mission proves deadly; can Guy himself survive it?

Touch of Evil (1958) (poster - trailer - wiki) An automobile is blown up as it crosses the Mexican border into the United States. Mike Vargas, a high ranking Mexican narcotics official on honeymoon with his bride, Susie, is drawn into the investigation because a Mexican national has been accused of the crime. The figurative and physical presence of Hank Quinlan as the 330 pound sheriff looms all over. Quinlan is a fanatic where "justice" is concerned, even if obtaining it involves planting evidence. Quinlan's reputation for law and order enables him to bend the law without question until Vargas confronts him. From that point on, it's a battle of wits between the two that, with an accelerating pace, rushes to a climax.

Le procès (1962) (poster - trailer - wiki) Josef K wakes up in the morning and finds the police in his room. They tell him that he is on trial but nobody tells him what he is accused of. In order to find out about the reason of this accusation and to protest his innocence, he tries to look behind the facade of the judicial system. But since this remains fruitless, there seems to be no chance for him to escape from this Kafkaesque nightmare.

Chimes at Midnight (1965) (poster - trailer - wiki) Sir John Falstaff is the hero in this compilation of extracts from Shakespeare's 'Henry IV' and other plays, made into a connected story of Falstaff's career as young Prince Hal's drinking companion. The massive knight roisters with and without the prince, philosophizes comically, goes to war (in his own fashion), and meets his final disappointment, set in a real-looking late-medieval England.

Ως σκηνοθέτης: (Δείτε εδώ όλες τις ταινίες τις οποίες σκηνοθέτησε)

Citizen Kane (1941), The Magnificent Ambersons (1942), The Stranger (1946), The Lady from Shanghai (1947), Macbeth (1948), The Tragedy of Othello: The Moor of Venice (1952), Mr. Arkadin (1955), Touch of Evil (1958), Le procès (1962), Chimes at Midnight (1965), F for Fake (1974)

Όσον αφορά τα βραβεία που έλαβε, η πλέον πολυβραβευμένη ταινία του ήταν η ταινία Citizen Kane, για την οποία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου μαζί με τον Herman J. Mankievicz, ενώ προτάθηκε και για 2 ακόμη Όσκαρ:

- Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Orson Welles) (το βραβείο κέρδισε ο John Ford για την ταινία How Green Was My Valley) και

- Α' Ανδρικού Ρόλου (Orson Welles) (το βραβείο κέρδισε ο Gary Cooper για την ταινία Sergeant York).

Μέσα στα υπόλοιπα βραβεία που κέρδισε, περιλαμβάνονται πολλά βραβεία καριέρας, Grammy  και ο Χρυσός Φοίνικας από το Φεστιβάλ των Καννών. Μέσα στις υποψηφιότητές του, εκτός των 2 Όσκαρ που ανέφερα πριν, περιλαμβάνονται Χρύση Σφαίρα, βραβείο BAFTA, o Χρυσός Λέοντας (σε επίπεδο ταινιών, καθώς ο ίδιος κέρδισε Χρυσό Λεόντα για την καριέρα του) του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και πολλά ακόμη. Τιμήθηκε από τηλεόραση και ραδιόφωνο, έχοντας αφιερώσει και εκεί ένα σημαντικό μέρος της δουλειάς του. Οι ταινίες του περιλαμβάνονται σε πάρα πολλές λίστες του έγγραφου και του ηλεκτρονικού τύπου, ενώ οι καινοτομίες και οι τεχνικές του διδάσκονται έως σήμερα σε πανεπιστήμια και σχολές κινηματογραφίας.

Εν κατακλείδι, ο Orson Welles ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της μεγάλης οθόνης και γενικότερα της έβδομης τέχνης του 20ου αιώνα. Ήταν από τους πιο πλήρεις καλλιτέχνες που έχει να επιδείξει η βιομηχανία του κινηματογράφου. Είχε το δικό του μοναδικό τρόπο να οραματίζεται και να παρουσιάζει την εκάστοτε ιστορία που επέλεγε και αγωνίστηκε για να έχει τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο πάνω στις δουλειές του, σε μια εποχή που η πίεση και η λογοκρισία από τα studio και το Hollywood ήταν μεγάλη. Η καινοτομία και η τελειομανία (σε εξαντλητικό σημείο) έγιναν συνώνυμά του και αναμφισβήτητα, συνέβαλε στη θεμελίωση αυτού που γνωρίζουμε ως κινηματογράφο σήμερα, αφήνοντας τα σημάδια του ανεξίτηλα μέσα στο χρόνο. 

Υ.Γ. 1 Μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία:
- Είναι ένας από τους έξι ηθοποιούς που έλαβαν υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τον πρώτο τους κινηματογραφικό ρόλο. Οι άλλοι πέντε είναι οι Paul Muni, Lawrence Tibbett, Alan Arkin, James Dean and Montgomery Clift.
- Λάτρευε την ταχυδακτυλουργία, όντας και ο ίδιος ένας εξαιρετικός ταχυδακτυλουργός.
- Του προσφέρθηκε η ευκαιρία να είναι η φωνή του Darth Vader, όμως την απέρριψε.
- Η παραγωγή του για τη θεατρική μεταφορά του έργου "Julius Caesar" του Shakespeare παραμένει έως σήμερα η μακροβιότερη σε διάρκεια παραστάσεων απόδοση του συγκεκριμένου έργου στο Broadway.
- Προσπάθησε να πάρει το ρόλο του Don Vito Corleone στην ταινία The Godfather (1972), όμως ο Francis Ford Coppola είχε ήδη επιλέξει τον Marlon Brando.
- Ήταν πολύ καλοί φίλοι με τον John Huston, κάνοντας μάλιστα το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο την ίδια χρονιά (1941): ο Welles με την ταινία Citizen Kane και ο Huston με την ταινία The Maltese Falcon. Είχαν επίσης την ευκαιρία να σκηνοθετήσουν ο ένας τον άλλο: ο Huston τον Welles στην ταινία του Moby-Dick και ο Welles τον Huston στην ταινία του The Other Side of the Wind (1972), η οποία ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Υ.Γ.2 Μερικές από τις καλύτερες ατάκες του:

- Even if the good old days never existed, the fact that we can conceive such a world is, in fact, an affirmation of the human spirit.

- Movie directing is the perfect refuge for the mediocre.

- I hate television. I hate it as much as peanuts. But I can't stop eating peanuts.

- I want to give the audience a hint of a scene. No more than that. Give them too much and they won't contribute anything themselves. Give them just a suggestion and you get them working with you. That's what gives the theater meaning: when it becomes a social act.

- If there hadn't been women we'd still be squatting in a cave eating raw meat, because we made civilization in order to impress our girl friends. And they tolerated it and let us go ahead and play with our toys.

- For thirty years people have been asking me how I reconcile X with Y! The truthful answer is that I don't. Everything about me is a contradiction and so is everything about everybody else. We are made out of oppositions; we live between two poles. There is a philistine and an aesthete in all of us, and a murderer and a saint. You don't reconcile the poles. You just recognize them.

- I think it is always a tremendously good formula in any art form to admit the limitations of the form.

- A film is never really good unless the camera is an eye in the head of a poet.

- I do not suppose I shall be remembered for anything. But I don't think about my work in those terms. It is just as vulgar to work for the sake of posterity as to work for the sake of money.

- Race hate isn't human nature; race hate is the abandonment of human nature.

- [on his favorite directors] I prefer the old masters; by which I mean: John Ford, John Ford and John Ford.

- [on Federico Fellini] His films are a small-town boy's dream of a big city. His sophistication works because it is the creation of someone who doesn't have it. But he shows dangerous signs of being a superlative artist with little to say.

- The optimists are incapable of understanding what it means to adore the impossible.

- A movie studio is the best toy a boy ever had.

- [on Stanley Kubrick] Among the young generation, Kubrick strikes me as a giant.

Y.Γ. 3  Αν είστε fan του Orson Welles, δοκιμάστε να απαντήσετε τις ερωτήσεις σε αυτά τα quiz : Quiz 1  Quiz 2  Quiz 3  Quiz 4

30 Favorite Movie Soundtracks Part II

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τα οποία μπορούν να κάνουν μια ταινία επιτυχημένη. Πρώτα και κυριότερα είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών και η σκηνοθεσία, τα οποία τις περισσότερες φορές αρκούν. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία αν δέσουν με τα πρώτα, δημιουργούν μια ταινία άψογη από καλλιτεχνική και αισθητική άποψη. Ένα από αυτά τα δευτερεύοντα στοιχεία είναι η μουσική μιας ταινίας (ανάλογα και το είδος της ταινίας βέβαια πχ σε ένα musical, η μουσική είναι πρωτεύων στοιχείο). Με τη σωστή επιλογή της μουσικής, ο εκάστοτε δημιουργός μπορεί να αποδώσει καλύτερα το αίσθημα που επικρατεί σε μια σκηνή, συμπληρώνοντας ή βοηθώντας τις ερμηνείες των ηθοποιών. Σε αυτό το αφιέρωμα, λοιπόν, το οποίο αποτελείται από δύο μέρη, θα ασχοληθώ με 30 αγαπημένα soundtrack. Μερικά από αυτά τα έχω ξεχωρίσει από όταν ήμουν μικρός και τα απολαμβάνω μέχρι τώρα, κάθε φορά που βλέπω τις αντίστοιχες ταινίες. Τελειώνουμε το αφιέρωμα με τα υπόλοιπα 15 soundtrack (διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος)

16) Flash Gordon (1980) (soundtrack) "Flash a-ah... Savior of the Universe" Έτσι ξεκινάει το ομώνυμο τραγούδι από τους Queen και κάπου εκεί, το soundtrack με είχε κερδίσει. Πολύ ωραία μουσική για μια εξίσου ωραία διαστημική ιστορία.

17) The Blues Brothers (1980) (soundtrack) Πόσο κουλ ήταν οι Jake και Elwood; Ένα ακόμη εκπληκτικό soundtrack, με τη συμμετοχή θρύλων της μουσικής όπως οι James Brown και Ray Charles σε μια από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας του '80.

18) Scarface (1983) (soundtrack) Μια ταινία σταθμός στην δεκαετία του '80 δεν 8α μπορούσε παρά να έχει ένα εξίσου δυνατό soundtrack. Μουσική έντονη και κατάλληλη για να μεταφέρει τον θεατή στον κόσμο του Tony Montana.

19) Schindler's List (1993) (soundtrack) Μια από τις καλύτερες ιστορικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η μουσική είναι γραμμένη από τον μοναδικό John Williams (άλλες δουλειές του η μουσική ταινιών όπως Star Wars, Superman, Indiana Jones κ.ά) και καταφέρνει να αποδώσει κάθε σκηνή και συναίσθημα στην ταινία.

20) Pulp Fiction (1994) (soundtrack) Η ταινιάρα του Quentin Tarantino δεν θα μπορούσε παρά να έχει έντονη και γρήγορη μουσική. Με το που ανοίγει η ταινία και αρχίζει η Μισιρλού, πρώτον καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει και δεύτερον θες να αρχίσεις να χορεύεις!

21) The Lion King (1994) (soundtrack) Δεν γίνεται να μην λατρέψεις την μουσική αυτής της ταινίας. Μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχουν γυριστεί ποτέ, το The Lion King κατφέρνει μέχρι σήμερα να με συγκινεί το ίδιο με την πρώτη φορά και με την ιστορία και με την μουσική. Εννοείται ότι την είχα δει πρώτη φορά μεταγλωττισμένη, αλλά τα τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο όταν τα άκουσα στα αγγλικά.

22) Braveheart (1995) (soundtrack) Η συγκεκριμένη ταινία ήταν από τις πρώτες βιογραφικού/ηρωικού είδους που είδα. Όποτε την έβαζε, την έβλεπα πάντα με ενδιαφέρον και πάντα με συγκινούσε η μουσική, η οποία είναι γραμμένη από τον James Horner (άλλες δουλειές του η μουσική ταινιών όπως Aliens, Titanic, A Beautiful Mind κ.ά.).

23) Toy Story (1995) (soundtrack) Τρεις ήταν οι πιο αγαπημένες μου ταινίες κινουμένων σχεδίων όταν ήμουν μικρός: The Lion King, The Aristocats και φυσικά το Toy Story. Πρώτη στο είδος της, δεν γινόταν να μην τη λατρέψω. Σε αντίθεση όμως με το The Lion King, τα τραγούδια μου άρεσαν και εξακολουθούν να μου αρέσουν στην ελληνική τους έκδοση (Τζίμης Πανούσης!!!).

24) La vita è bella (1997) (soundtrack -  περισσότερα) Πόσο όμορφη και πόσο λυπητερή μπορεί να είναι ταυτόχρονα μια ταινία; Αποδίδει άψογα και το παραμικρό συναίσθημα των πρωταγωνιστών. Δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να έχει καλύτερη και καταλληλότερη μουσική.

25) Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001) (soundtrack) Από τις πρώτες ταινίες που είδα, με την ιστορία να διαδραματίζεται στο Παρίσι. Η μουσική είναι γραμμένη από τον Yann Tiersen και μας ταξιδεύει στον κόσμο της Amélie και του Παρισιού.

26) The Lord of the Rings Trilogy:

• The Fellowship of the Ring (2001) (soundtrack)
• The Two Towers (2002) (soundtrack)
• The Return of the King (2003) (soundtrack)

Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να πούμε για το έπος του Tolkien. Η τριλογία του Peter Jackson μας μεταφέρει στη Μέση Γη και στις μάχες των λαών της ενάντια στον Sauron, προκειμένου να μην φτάσει στα χέρια του το Ένα Δαχτυλίδι. Σε καμία περίπτωση πάντως η τριλογία δεν θα ήταν η ίδια, χωρίς την μουσική του Howard Shore.

Δείτε εδώ τη σκηνή στην οποία ακούγεται το παραπάνω κομμάτι. Πραγματικά ανατριχιάζω!

27) Good Bye Lenin! (2003) (soundtrack) Δεύτερη ταινία στη λίστα, με τη μουσική να ανήκει στον Yann Tiersen. Σε αντίθεση με την Amélie, η ταινία δεν είναι τόσο ανάλαφρη και το ίδιο και η μουσική. Όπως όμως και στην Amélie, καταφέρνει να μας μεταφέρει στον κόσμο των πρωταγωνιστών και να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ό,τι βιώνουν.

28) Kill Bill: Vol. 1 (2003) (soundtrack) & Kill Bill: Vol. 2 (2004) (soundtrack) Ο Quentin Tarantino μας αφηγείται τις περιπέτειες της Beatrix Kiddo και η μουσική, με τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών συμπληρώνουν τη δράση και τον καταιγιστικό ρυθμό, καθώς η Νύφη ψάχνει την εκδίκησή της.

29) Once (2006) (soundtrack) Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα αρκετά πρόσφατα. Ωστόσο, η μουσική της με κέρδισε άμεσα. Είναι εξίσου σημαντική με την ιστορία και είναι βασική για την απόδοση των σκηνών και των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών.

30) Scott Pilgrim vs. the World (2010) (soundtrack) Η συγκεκριμένη ταινία ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις του 2010. Βασισμένη στο ομώνυμο comic, η ταινία έχει πολύ καλή και δυνατή μουσική και σε παρασέρνει με το ρυθμό και τη δράση της.

30 Favorite Movie Soundtracks Part I

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τα οποία μπορούν να κάνουν μια ταινία επιτυχημένη. Πρώτα και κυριότερα είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών και η σκηνοθεσία, τα οποία τις περισσότερες φορές αρκούν. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία αν δέσουν με τα πρώτα, δημιουργούν μια ταινία άψογη από καλλιτεχνική και αισθητική άποψη. Ένα από αυτά τα δευτερεύοντα στοιχεία είναι η μουσική μιας ταινίας (ανάλογα και το είδος της ταινίας βέβαια πχ σε ένα musical, η μουσική είναι πρωτεύων στοιχείο). Με τη σωστή επιλογή της μουσικής, ο εκάστοτε δημιουργός μπορεί να αποδώσει καλύτερα το αίσθημα που επικρατεί σε μια σκηνή, συμπληρώνοντας ή βοηθώντας τις ερμηνείες των ηθοποιών. Σε αυτό το αφιέρωμα, λοιπόν, το οποίο αποτελείται από δύο μέρη, θα ασχοληθώ με 30 αγαπημένα soundtrack. Μερικά από αυτά τα έχω ξεχωρίσει από όταν ήμουν μικρός και τα απολαμβάνω μέχρι τώρα, κάθε φορά που βλέπω τις αντίστοιχες ταινίες. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα πρώτα 15 και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν εντός το πολύ 2 εβδομάδων.

1) The Wizard of Oz (1939) (soundtrack)

Από τις καλύτερες μεταφορές παραμυθιών στη μεγάλη οθόνη. Είχα διαβάσει πρώτα το βιβλίο προς τα τέλη του δημοτικού και μέσα σε κάποιες γιορτές, είχα δει στην τηλεόραση και την ταινία. Πραγματικά την απόλαυσα και ταξίδεψα στη χώρα του Οζ, μαζί με όλους τους ήρωες και την υπέροχη μουσική.

2) Fantasia (1940) (soundtrack)

Η Fantasia ήταν από τις πρώτες ταινίες μεγάλου μήκους της Disney. Την είδα σε μεγαλύτερη ηλικία από ότι την ταινία The Wizard of Oz και πραγματικά μαγεύτηκα. Όλες οι ιστορίες που αποτελούν την ταινία είναι υπέροχες, με την επιλογή αρκετών κομματιών κλασσικής μουσικής να πλαισιώνει τόσο ταιριαστά αυτό το δίωρο θέαμα εικόνων και χρωμάτων. Εκπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων, από τις καλύτερες που έχω δει.

3) Holiday Inn (1942) (soundtrack - περισσότερα)

Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα πριν από τρία χρόνια. Όλα τα τραγούδια  είναι υπέροχα και ταιριάζουν με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Ο κύριος λόγος όμως, που θυμάμαι αυτή την ταινία, είναι το τραγούδι White Christmas, το καλύτερο χριστουγεννιάτικο τραγούδι κατά τη γνώμη μου, το οποίο ακούστηκε για πρώτη φορά σε αυτή την ταινία.

4) Singin' in the Rain (1952) (soundtrack)

Από τα καλύτερα musical στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Gene Kelly ήταν ένας από τους  καλύτερους χορευτές στην μεγάλη οθόνη (ο άλλος ήταν ο Fred Astaire) και η σκηνή που χορεύει και τραγουδάει το Singin' in the Rain έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου.

5) Anatomy of a Murder (1959) (soundtrack)

Ίσως το καλύτερο δικαστικό δράμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Robert Traver, η ταινία συμπληρώνεται από την υπέροχη μουσική μιας από τις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία της jazz, του Duke Ellington.

6) The Pink Panther (1963) (soundtrack)

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία. Σκηνοθετημένη από την κινηματογραφική ιδιοφυία Blake Edwards, με μουσική από τον μοναδικό Henry Mancini και με πρωταγωνιστή  τον καλύτερο ίσως κωμικό όλων των εποχών τον Peter Sellers, η ταινία αυτή είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

7) Mary Poppins (1964) (soundtrack)

Η πιο αγαπημένη και διασκεδαστική νταντά στην μεγάλη οθόνη. Κλασική ταινία, την οποία είχα δει μικρός μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ, σε σημείο που ζήλευα τα μικρά παιδάκια που έπαιζαν στην ταινία και ήθελα να είμαι εγώ στη θέση τους. Μου θυμίζει έντονα τα παιδικά μου χρόνια κάθε φορά που τη βλέπω (και φυσικά πάντα το διασκεδάζω το ίδιο όπως την πρώτη φορά!)

8) Robin and the 7 Hoods (1964) (soundtrack)

Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα πριν από δύο-τρεις μήνες. Την εποχή που γυρίστηκε, οι Frank Sinatra, Dean Martin και Sammy Davis Jr. ήταν στο απόγειο της καριέρας τους και η συμπλήρωση του καρέ των πρωταγωνιστών από τον έμπειρο σε musical Bing Crosby με έκαναν να λατρέψω αυτή την ταινία. Η υπόθεση και οι ερμηνείες ίσως δεν είναι οι καλύτερες των πρωταγωνιστών, ωστόσο από μουσικής άποψης η ταινία είναι άψογη. 

9) The Good, the Bad and the Ugly (1966) (soundtrack)

Περιττά τα λόγια για ένα από τα καλύτερα western που έχουν γυριστεί ποτέ. Με εξαιρετικές ερμηνείες και την μουσική του μοναδικού Ennio Morricone να πλαισιώνει όλη τη δράση, η ταινία σε κρατάει καθηλωμένο από την αρχή έως το τέλος.

10) Oliver! (1968) (soundtrack)

Η ομώνυμη ιστορία του Charles Dickens σε musical (από τις καλύτερες μεταφορές της στη μεγάλη οθόνη). Είχα διαβάσει την ιστορία όταν ήμουν μικρός και η πρώτη φορά που την είδα σε ταινία ήταν με κινούμενα σχέδια. Όταν είδα τη συγκεκριμένη μεταφορά, παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις, μιας και η ιστορία δεν είναι τόσο ευχάριστη, μαγεύτηκα. Είναι τόσο ωραία η απόδοση, με όλους τους χαρακτήρες να ζωντανεύουν από το βιβλίο και να τραγουδούν και να χορεύουν, χωρίς να μειώνουν σε τίποτα την μαγεία και την ομορφιά της ιστορίας του Dickens.

11) A Clockwork Orange (1971) (soundtrack)

Απίστευτα διαχρονική και ρεαλιστική ταινία από έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, τον Stanley Kubrick. Ωστόσο, πραγματικά πιστεύω ότι η ταινία δεν θα ήταν τόσο καλή χωρίς την επιλογή της συγκεκριμένης μουσικής, η οποία καθοδηγεί πλήρως τον θεατή ως προς τα αισθήματα και την ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή.

12) The Godfather Trilogy: 

• The Godfather (1972) (soundtrack - περισσότερα)
• The Godfather: Part II (1974) (soundtrack)
• The Godfather: Part III (1990) (soundtrack)

Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να πούμε για το αριστούργημα του Francis Ford Coppola. Είχα ακούσει το κλασικό τραγούδι τίτλων της τριλογίας, πριν την δω και είχα ανατριχιάσει πραγματικά. Όταν είδα και τις τρεις ταινίες, διαπίστωσα ότι η μουσική της ταινίας σαν σύνολο ήταν υπέροχη, με τους Nino Rota και Carmine Coppola να μας ταξιδεύουν με τις συνθέσεις τους μέσα στην ιστορία του Mario Puzo.

13) Mean Streets (1973) (soundtrack)

Από τις πρώτες και καλύτερες ταινίες του Martin Scorsese. To soundtrack της ταινίας περιλαμβάνει ονόματα όπως οι Rolling Stones και ο Eric Clapton και με την ωραία επιλογή τραγουδιών που έχει γίνει, ο θεατής ταξιδεύει στις κακόφημες γειτονιές της Νέας Υόρκης του δεκαετίας του '70.

14) The Sting (1973) (soundtrack - περισσότερα)

Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα πριν από ένα μήνα περίπου. Ίσως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο από άποψη υπόθεσης, ωστόσο προσωπικά την βρήκα πολύ καλή και έξυπνη και η επιλογή της μουσικής μεταφέρει τον θεατή στη δεκαετία του '30 και θυμίζει ταινίες γκάνγκστερ από εκείνη την εποχή. 

15) Saturday Night Fever (1977) (soundtrack)

Μια από τις πιο γνωστές ταινίες της δεκαετίας του '70, με τον John Travolta στο ξεκίνημα της καριέρας του. Αρκετά από τα τραγούδια τα είχα ακούσει σε αποκριάτικα πάρτι, πριν δω την ταινία. Η ίδια η ταινία είναι ένα πάρτι και ένα "αφιέρωμα" στην μόδα των discotheques, οι οποίες ήταν το πρώτο μέρος διασκέδασης εκείνη την εποχή. Bee Gees και ξερό ψωμί!