Gilda (1946)

Ωραία παρέα, ένας από τους καλύτερους θερινούς κινηματογράφους στην πόλη και ένα μπλε φεγγάρι σε προδιαθέτουν για μια απολαυστική βραδιά. Έτσι και έγινε και η βραδιά κύλησε, παρακολουθώντας την ιστορία της Gilda. Στον ομώνυμο ρόλο η πανέμορφη Rita Hayworth, με συμπρωταγωνιστές τους Glenn Ford και George McGready. Η σκηνοθεσία ήταν του Charles Vidor. H ταινία έκανε πρεμιέρα στις 14 Φεβρουαρίου 1946 στην Αμερική, ενώ συμμετείχε στο διαγωνιστικό κομμάτι του 1ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, το οποίο διοργανώθηκε τον Σεμπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Υπόθεση: Η ιστορία διαδραματίζεται στο Μπουένος Άιρες. Ο Johnny Farrell ( Ford ), ένας Αμερικανός τυχοδιώκτης, μόλις έχει φτάσει στην πόλη και προσπαθεί να μαζέψει χρήματα, παίζοντας και κλέβοντας στα ζάρια. Μετά από ένα παιχνίδι, θα γλιτώσει από μια απόπειρα ληστείας, χάρη σε έναν ξένο, τον Ballin Mundson ( McGready ). O Mundson θα του πει για ένα παράνομο καζίνο που λειτουργεί στην πόλη και θα τον συμβουλέψει να μην χρησιμοποιήσει τα κόλπα του εκεί. Ο Farrell δε θα τον ακούσει και θα κλέψει στο blackjack. Δύο άντρες του καζίνο θα τον οδηγήσουν να δει τον ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Mundson. Ο Farrell θα καταφέρει να τον πείσει να τον προσλάβει και σύντομα, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του και θα γίνει το δεξί του χέρι. Όλα κυλούν ομαλά, μέχρι που ο Mundson θα επιστρέψει από ένα ταξίδι, φέρνοντας μαζί του τη νέα πανέμορφη σύζυγό του, τη Gilda ( Hayworth ). Είναι φανερό ότι ο Farrell και η Gilda έχουν παρελθόν και κάθε φορά που συναντιούνται, η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Και οι δύο αρνούνται στον Mundson ότι γνωρίζονται. Μέχρι πότε θα το κρύβουν και πού θα τους οδηγήσει;

Ο ρόλος της Gilda είναι ο πιο γνωστός της Rita Hayworth (και όχι άδικα). Μέχρι την ταινία αυτή, είχε αξιόλογους (και διαφορετικούς) ρόλους  στο ενεργητικό της, με συμπρωταγωνιστές όπως ο Fred Astaire και o Gene Kelly. Ξεχωρίζει από τους συμπρωταγωνιστές της, ενσαρκώνοντας μια femme fatale, η οποία ωστόσο δεν μοιάζει με τις συνηθισμένες. Η φωτογραφία, η ενδυμασία και η χορογραφία ξεχωρίζουν και είναι προσαρμοσμένα επάνω της. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί συμπληρώνουν ιδανικά την Hayworth, δημιουργώντας συνολικά ένα πάρα πολύ καλό film-noir. Το σενάριο βασίστηκε στην ανέκδοτη νουβέλα του E.A. Ellington. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν κυρίως σε εσωτερικούς χώρους και πάντα νύχτα, μεταξύ Σεπτέμβρη και Δεκέμβρη του 1945. Οι διάλογοι είναι πολύ καλοί και έξυπνοι, βγάζοντας αρκετό συναίσθημα και δημιουργώντας ατμόσφαιρα. Τα τραγούδια Amado Mio και Put the Blame on Mame γράφτηκαν αποκλειστικά για την ταινία και έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Η ταινία απέσπασε καλές κριτικές, κυρίως για την ερμηνεία της Hayworth και την φωτογραφία της, η οποία είναι από τις καλύτερες της εποχής και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα ως σημείο αναφοράς.

Μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία:

- Η σκηνή, στην οποία πρωτοεμφανίζεται η Gilda στην ταινία, γυρίστηκε 2 φορές με διαφορετικά ρούχα.

- Προκειμένου να τραγουδήσει και να χορέψει το Put the Blame on Mame, η Hayworth έπρεπε να φορέσει κορσέ, αφού είχε γεννήσει την πρώτη της κόρη μερικούς μήνες πριν τα γυρίσματα, όντας παντρεμένη με τον Orson Welles.

- Παρά το γεγονός ότι ήθελε να τραγουδήσει η ίδια και είχε κάνει μαθήματα, στις σκηνές που τραγουδάει, την ντουμπλάρει η Anita Ellis. 

- Το poster της ταινίας έχει ψηφιστεί ανάμεσα στα 25 καλύτερα στη λίστα του περιοδικού Premiere.

Ακόμα κι αν δε βλέπετε ασπρόμαυρες ταινίες, αξίζει να κάνετε μια εξαίρεση γι' αυτή την ταινία. H Gilda αποτελεί ένα από τα καλύτερα film noir και η Hayworth δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, σε σημείο που η ιστορία παύει να έχει ως πρωταγωνιστή το Farrell, που τη διηγείται και όλα επικεντρώνονται γύρω από τη Gilda, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος.